သံုးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ (၁၉၇၄ - ၂၀၁၀)

 အနတၱေတြးမရျခင္းက ဒီမွာစပါတယ္။ ဘယ္လိုေၾကာင့္ပါလိမ့္....။

သူ႔ရင္ခြင္ထက္က ပညတ္ခ်က္ေတြက ေဝဝါးေနလို႔လား။ အရာရာဟာ အရင္အတိုင္းပါပဲ။ လြဲေနတာက ဘာလဲ။

ကဲေတြးလိုက္ပါဦး။ သူဟာ သူပါပဲ ။ ဒုကၡေတြကို ပန္းလိုေဝေအာင္ သူမေဆာင္က်ဥ္းခဲ့သလို မ်က္ရည္ေတြ ျပိဳက်ခဲ့တဲ့ ေန႕စြဲေတြထက္မွာ သူမသာယာခဲ့ပါဘူး။

ဒီေနရာေပါ့...... သူဟာ အရာရာရဲ႕ေရွ႕မွာ ေနေပးခဲ့တာ။ ဘာမ်ား မွားေနလို႔ပါလိမ့္....။ တစ္ကယ္ေတာ့ ေလရူးေတြတိုက္ခံရတာပါ။ တစ္ကယ္ဆို ဒီေနရာမွာ သူေနဖို႔ သူ႔ကိုယ္သူ ေရြးခ်ယ္ခဲ့ျခင္း မဟုတ္ပါ။ ထားရာမွာ ေနပါတယ္။ ေစရာကို သြားပါတယ္။

သူ႔ကို မေမြးခင္က အရာရာတိုင္းအတြက္ေရာ၊ ေမြးခ်င္းတူတဲ့ အရာရာတိုင္းအတြက္ေရာ၊ ေနာက္မွေမြးဖြားခ့ဲတဲ့ အရာရာတိုင္းအတြက္ေရာ သူဟာ သေကၤတ သေဘာေဆာင္ေပးခဲ့တယ္။ ေနာင္လည္း သူဟာ အရာရာတိုင္းအတြက္ ကိုယ္စားျပဳႏိုင္လိမ့္မယ္ ထင္ခ့ဲတယ္။

ကဲ......ခုေတာ့ဖယ္ တဲ့။ ဟုတ္ကဲ့...... ရပါတယ္။ ဖယ္ဆိုလည္း ဖယ္ပါ့မယ္။ အရာရာတိုင္းရဲ႕သေဘာ စစ္ေၾကာခ်င္မွ စစ္ေၾကာမယ္။ ေလရူးေတြရဲ႕ သေဘာထားမွာ ေလွေတြပါ လိုက္လူးကုန္ၾကေပါ့။

ကဲ...ဟုတ္ပါျပီ သူ႔ထက္ၾကီးရင့္တဲ့ သူေတြအားလံုးေရ..... သူနဲ႔ရြယ္တူမိတ္ေဆြေတြေရ..... သူ႔ထက္ငယ္တဲ့ ညီ၊ ညီမေလးတို႔ေတြေရ..... ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္။ သူဒီေနရာမွာ မရွိေတာ့ေပမယ့္ အရာအားလံုးရဲ႕ရင္ထဲ သူဟာ ထာဝစဥ္အျမဲ ဒီေနရာက ဒီေနရာပါပဲ။ ဒါကို သူလည္းသိပါတယ္။ ဝမ္းနည္းမ်က္ရည္ ေန႔စြဲေတြကို ေအးခဲသာထားလိုက္ပါေတာ့။

                        

" ကဲ...သူလည္း သံုးဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ျပည့္ခဲ့ျပီပဲ..... "