ပန္းပြင့္ခ်ိန္

 ကၽြန္ေတာ္ အမ်ားၾကီးမေတာင္းတပါဘူး ေမေမ...ေရတစ္ေပါက္စာေလာက္ ေအးရရင္ေတာ္ပါျပီ။ လူေတြအမ်ားၾကီးထဲက တခါတခါ ကၽြန္ေတာ္ေပ်ာက္ေနတတ္တယ္။ တကယ္ကိုတစ္ေယာက္ထည္း မ်က္ရည္မိုးေတြ သည္းမိမယ္ေမေမ။ ေက်းဇူးျပဳျပီး ပြင့္အန္ထုတ္ခြင့္ေပးပါ။ ဘယ္ညာ မၾကည့္ပါနဲ႔ဘယ္ကမၻာကမွ လာမကူဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မညဴစူမိပါဘူးေမေမ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေရေလးတစ္ခြက္ထည္းပါ။ ေန႔ရက္ေတြတိုင္းက အျပိဳင္းအရိ္ုင္းဖူးပြင့္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဘာနဲ႔ႏႈိင္းရပါ့။ စကားလံုးမဲ့တဲ့ေကာင္းကင္တဲ့လား။ ကၽြန္ေတာ္မသိခ်င္ဘူး။ ျပန္ယူသြား ျပန္ယူသြား အဲဒီဂစ္တာကိုျပန္ယူသြား။ ကၽြန္ေတာ့ကို မိုးေရေတာထဲထားခဲ့။ အရာရာေရငံုႏႈပ္ပိတ္ တခါးပိတ္ျပီး အိပ္လိုက္ေတာ့။ ေလးျဖဴလည္းမသိခ်င္ဘူး ကိုေရြးရဲ့ ၾကည္လင္ေသာေရတံခြန္လည္း ထားခဲ့လိုက္။ အလိုလိုက္တိုင္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ အမိုက္မေစာ္ကားခဲ့မိဘူး။ ကိုပိုင္စိုးေဝ ကၽြန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို ေလးစားပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ၾကယ္တံခြန္က မူးမေနဘူး။ ထူးပဲေနတာ။ လာလာ သားေလး အနာေတြေရးေဆးလိုက္။ ေက်းဇူးပါေမေမ အနာဆိုတာ ဒီလိုေကာင္အတြက္ သာယာမႈမဟုတ္ေတာင္မွ ဓာတ္သက္ပါျပီးသားျဖစ္ေနျပီ။ ဟူးးး ဘယ္လိုေျပာေျပာ မေမာတာခက္တယ္။ ျမိဳ႕ျပက အႏွစ္သာရမရွိဘူး မေျပာနဲ႔ ေက်းလက္က သာယာတယ္လို႔လည္းမေျပာနဲ႔ အရာရာအားလံုးနဲ႔ သဟဇာတမျဖစ္ဘူး မေျပာနဲ႔ ဘာဆိုဘာမွမေျပာနဲ႔ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ပါးစပ္ကို  ဆြဲသာစိထားလိုက္ ထိုအခုိက္ ပန္းတို႔လႈိုင္လႈိင္ပြင့္လိမ့္မယ္။