ကဗ်ာရဲ႕" ငါ "

မခံခ်င္စိတ္တစ္ခုရယ္ ဝမ္းနည္းျခင္းတရား ခပ္ပါးပါးတစ္ခုရယ္က အေၾကာင္းေပါင္းသင့္မႈတစ္ခုကို ဖန္တီးျပီး ညတစ္ဝက္တစ္ပ်က္မွာ ကဗ်ာဟာ ဧရာဝတီကို စြန္ခြာခဲ့ေပါ့။ 

အျပံဳးတုတဲ့..... ဘယ္ရာသီမွာမွ မပြင့္ဖူးတဲ့ပန္းလို အမည္နာမတပ္မရပဲ မ်က္ႏွာေပၚမွာ တြဲေလာင္းဆြဲတတ္ခဲ့ျပီ။ 

ငါသာယာတဲ့ ငါ့ရဲ႕ရြာေလးေရ...... ျဖဴစင္မႈေတြနဲ႔အတူက်န္ရစ္ ရာဇဝင္ရဲ႕အစ ျမစ္ဖ်ားခံရာေဒသေပါ့။ တစ္လွမ္းေဝးေလ အစိမ္းဓာတ္ထဲ စိတ္ေတြခ်ခ်စေတးရင္း အယူတိမ္းမွာ စိုးမိတယ္။ အစိမ္းဓာတ္ထဲက တိမ္းေစာင္းေနတဲ့ အတၱေတြေလ အမွန္တရားလို ဟန္ေဆာင္ကိုးကြယ္ၾက တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမရခ်င္ေတာ့ဘူး။ မီးမ်ားမီးႏိုင္တဲ့ အတၱမ်ားရင္ ပူေလာင္တယ္။ 

ငါ...ငါ...ငါ...အရာရာကို ငါ ေနၾက။ ငါ ေနရင္းက ငါက ေပ်ာက္ဆံုး ကဲ...ခင္ဗ်ားတို႔ ငါေတြ သံုးေကာရေသးရဲ႕လား။ တစ္ဘဝစာသာယာဖို႔ ငါ ေတြကိုေရွ႕တန္းတင္ ပုပ္အဲ့အဲ့ ရင္ခြင္ေတြနဲ႔အတူ ငါ့အယူအဆ ငါ့ဝါဒနဲ႔ မျမဲျခင္းတရားနား လက္တစ္လံုးျခား လွည့္ဖ်ား ျမင္ေနရတာ ခါးလိုက္တာ။ 

အေတြးသက္သက္ပါပဲ လာေမးခဲ့ရင္လည္း ကဗ်ာမွာ ငါ ရွိတာပဲ။ ဒီလိုေပါ့ ကဗ်ာက ငါကိုကိုင္စြဲ ခ်စ္ျခင္းေတြ ျဖန္႔ျဖန္႔က်ဲတတ္ေလရဲ႕။ 

ကဗ်ာဟာ ငါကိုကိုင္စြဲ လြဲေနခဲ့ရင္ေတာင္ အဇတၱေတြ မေမွာင္ေစရဘူး။ 

ကဗ်ာဟာ ငါကိုကိုင္စြဲ လူတစ္အုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေသြးနည္းနည္းက်ဲတတ္ေလရဲ႕။ 

ကဗ်ာဟာ ငါကိုကိုင္စြဲ လြဲေနတဲ့အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းေလာက္ေတာ့ ေျပာတတ္တယ္။ 

ကဗ်ာဟာ ငါကိုကိုင္စြဲ ေၾကြးေဟာင္းေတြလည္း ဆပ္ေနဆဲပဲေလ။ 

ကဗ်ာဟာ ငါကိုကိုင္စြဲ ခ်စ္တဲ့အရိပ္နဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႕စိတ္ကို ေအးျမေစခ်င္ရဲ႕။ 

ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ေပါ့... ကဗ်ာဟာ ငါကိုစြန္႔လႊတ္ ကဗ်ာမွာ ငါ မရွိေတာ့ရင္ ငါဟာကဗ်ာ တစ္ပုဒ္မဟုတ္ဘူး။ ငါ ဆိုတာမွာ ကဗ်ာမရွိေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာက ကဗ်ာဝါဒနဲ႔ ဆက္လက္ရွင္သန္ျပီး ငါ ဆိုတဲ့အရာက အတၱေတြရဲ႕ သရုပ္လြန္ကခြာဖို႔ ငါ ဆိုတာကၽြတ္ေအာင္ ငါ့ေတးသြားငါ အၾကိမ္ၾကိမ္ရြတ္ရဦးမွာေပါ့......။