ရင္ခြင္တစ္ျခမ္းနဲ႔လြမ္း

ရင္နင့္ေအာင္လြမ္းတဲ့အဲဒီခ်စ္ေသာင္ကမ္းမွာ

ေယာင္ယမ္းကာအေတြးေလမွာႏွင္ေတာ့

အတိတ္လြင္ျပင္မိုးတိမ္မည္းတို႔

မခို႔တရို႕ႏွယ္ၾကည္စယ္ေဆာ့ကစား

ခ်စ္သူရဲ့ႏႈတ္ဖ်ားက

မုသားေတြထုတ္အၾကြားမွာ

အခ်စ္ဆိုတာမခ်ိဳပဲ ခါး.......။

နားခိုစရာခ်စ္ျခင္းဖြဲ႕ကာရံထက္

သံစဥ္ေတြက်ိဳးပ်က္ေလာင္ကၽြမ္း

ဒီေမာင္လြမ္းေတာ့ဘယ္ေသာင္ကမ္းဝယ္

ရည္ရြယ္သူေမ့သေဘာကို

အငိုမ်က္လံုးနဲ႔ဘယ္လိုျပံဳးရပါ့.....။

       သြားပါေစကြယ္........

ဒီကံရယ္ေခေလသမွ်

ေဝသာေဝမ်က္ရည္ေတြေပါ့

ေနပါေစကိုယ္မသုတ္ဘူး

ရူးေလာက္ေအာင္ခံစားမိတဲ့ရင္ခြင္

မွတ္ေလာက္ေအာင္ၾကမၼာငင္စမ္း

ရင္ခြင္တစ္ျခမ္းနဲ႔ပဲ

လြမ္း....ေတာ့.....မယ္ ။

ကဗ်ာရဲ႕" ငါ "

မခံခ်င္စိတ္တစ္ခုရယ္ ဝမ္းနည္းျခင္းတရား ခပ္ပါးပါးတစ္ခုရယ္က အေၾကာင္းေပါင္းသင့္မႈတစ္ခုကို ဖန္တီးျပီး ညတစ္ဝက္တစ္ပ်က္မွာ ကဗ်ာဟာ ဧရာဝတီကို စြန္ခြာခဲ့ေပါ့။ 

အျပံဳးတုတဲ့..... ဘယ္ရာသီမွာမွ မပြင့္ဖူးတဲ့ပန္းလို အမည္နာမတပ္မရပဲ မ်က္ႏွာေပၚမွာ တြဲေလာင္းဆြဲတတ္ခဲ့ျပီ။ 

ငါသာယာတဲ့ ငါ့ရဲ႕ရြာေလးေရ...... ျဖဴစင္မႈေတြနဲ႔အတူက်န္ရစ္ ရာဇဝင္ရဲ႕အစ ျမစ္ဖ်ားခံရာေဒသေပါ့။ တစ္လွမ္းေဝးေလ အစိမ္းဓာတ္ထဲ စိတ္ေတြခ်ခ်စေတးရင္း အယူတိမ္းမွာ စိုးမိတယ္။ အစိမ္းဓာတ္ထဲက တိမ္းေစာင္းေနတဲ့ အတၱေတြေလ အမွန္တရားလို ဟန္ေဆာင္ကိုးကြယ္ၾက တစ္ခါတစ္ခါ ေတြးမရခ်င္ေတာ့ဘူး။ မီးမ်ားမီးႏိုင္တဲ့ အတၱမ်ားရင္ ပူေလာင္တယ္။ 

ငါ...ငါ...ငါ...အရာရာကို ငါ ေနၾက။ ငါ ေနရင္းက ငါက ေပ်ာက္ဆံုး ကဲ...ခင္ဗ်ားတို႔ ငါေတြ သံုးေကာရေသးရဲ႕လား။ တစ္ဘဝစာသာယာဖို႔ ငါ ေတြကိုေရွ႕တန္းတင္ ပုပ္အဲ့အဲ့ ရင္ခြင္ေတြနဲ႔အတူ ငါ့အယူအဆ ငါ့ဝါဒနဲ႔ မျမဲျခင္းတရားနား လက္တစ္လံုးျခား လွည့္ဖ်ား ျမင္ေနရတာ ခါးလိုက္တာ။ 

အေတြးသက္သက္ပါပဲ လာေမးခဲ့ရင္လည္း ကဗ်ာမွာ ငါ ရွိတာပဲ။ ဒီလိုေပါ့ ကဗ်ာက ငါကိုကိုင္စြဲ ခ်စ္ျခင္းေတြ ျဖန္႔ျဖန္႔က်ဲတတ္ေလရဲ႕။ 

ကဗ်ာဟာ ငါကိုကိုင္စြဲ လြဲေနခဲ့ရင္ေတာင္ အဇတၱေတြ မေမွာင္ေစရဘူး။ 

ကဗ်ာဟာ ငါကိုကိုင္စြဲ လူတစ္အုပ္နဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ ေသြးနည္းနည္းက်ဲတတ္ေလရဲ႕။ 

ကဗ်ာဟာ ငါကိုကိုင္စြဲ လြဲေနတဲ့အေၾကာင္း တစ္ေစ့တစ္ေစာင္းေလာက္ေတာ့ ေျပာတတ္တယ္။ 

ကဗ်ာဟာ ငါကိုကိုင္စြဲ ေၾကြးေဟာင္းေတြလည္း ဆပ္ေနဆဲပဲေလ။ 

ကဗ်ာဟာ ငါကိုကိုင္စြဲ ခ်စ္တဲ့အရိပ္နဲ႔ ခ်စ္သူရဲ႕စိတ္ကို ေအးျမေစခ်င္ရဲ႕။ 

ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ေပါ့... ကဗ်ာဟာ ငါကိုစြန္႔လႊတ္ ကဗ်ာမွာ ငါ မရွိေတာ့ရင္ ငါဟာကဗ်ာ တစ္ပုဒ္မဟုတ္ဘူး။ ငါ ဆိုတာမွာ ကဗ်ာမရွိေတာ့ဘူး။ ကဗ်ာက ကဗ်ာဝါဒနဲ႔ ဆက္လက္ရွင္သန္ျပီး ငါ ဆိုတဲ့အရာက အတၱေတြရဲ႕ သရုပ္လြန္ကခြာဖို႔ ငါ ဆိုတာကၽြတ္ေအာင္ ငါ့ေတးသြားငါ အၾကိမ္ၾကိမ္ရြတ္ရဦးမွာေပါ့......။

ၾကယ္ႏွင့္အတူ

အဲဒီေန႔ေလးဆီကေပါ့ ရသေတြ အရည္ေဖ်ာ္ျပီး ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို ၾကယ္ေလးက ေခၚေဆာင္လာခဲ့တယ္။

စိတ္ေတြေခါက္တုံ႕ေခါက္ျပန္နဲ႔ အဲဒီေန႔ရဲ႕ rhythm ေတြနဲ႔အတူ ကခုန္ေပ်ာ္ျမဴးေတာ့ ဘယ္သူေခၚေခၚ ျပန္မထူးမိဘူး။ 

အဲဒီေန႔ေလးမွာေပါ့ ၾကယ္ေလးက နကၡတ္ေတးသြားေတြနဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ့လက္တစ္စံုမွာ အလင္းစေတြတပ္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္မြန္းၾကပ္မႈေတြကိုေျဖဖို႔ ေမာဟေတြကို ေသေစခဲ့တယ္။ 

အလင္းစေတြရယ္ ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္ခူးဆြတ္မိတဲ့ အေမွာင္ေတြမွာ ၾကယ္ေလးကသာ အလင္းစေတြနဲ႔အတူ ကၽြန္ေတာ့ရူးသြပ္မႈေတြကို လူလားေျမာက္ေစခဲ့တယ္။ 

ရက္စြဲအေသေတြေရ.....ေနခဲ့လိုက္ေတာ့။ တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ျခင္းတစ္ခုရဲ႕ ရင္ဝွက္ေတးဆိုတာ ႏွစ္ကိုယ္တူဘဝေတြရဲ႕ အေဝးမွာမဟုတ္ဘူး။ ၾကယ္ေလးရဲ႕အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ တြန္႔ေခါက္ေနတဲ့ ရင္ထဲက ေတာင္တန္းေလးလည္း ေျပလို႔ ဇာပနအေသတစ္ခုလို နိဂံုးခ်ဳပ္လို႔ရတယ္။ 

တစ္ေန႔ေတာ့ ေရာက္ႏိုင္ပါေစ။ ၾကယ္ေလးရဲ႕ ျပတင္းေပါက္ေတြကတစ္ဆင့္ ဘဝရဲ႕ ကံဆင့္ဆင့္ကို ရဲရင့္ျခင္းေတြနဲ႔ ဆြဲဖြင့္လိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။ 

ကဲ.....အေရွ႕ဆီမွာ ဆိုတာဘာလဲ။ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ဘာေတြတင္ၾကမလဲ။ ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြနဲ႔အတူ ခ်စ္ျခင္းေတြကို တန္ဆာဆင္မလား။ မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့ ကံဇာတာေတြထက္မွာ တစ္ေယာက္ရဲ႕ေတးသြား တစ္ေယာက္ၾကားဖို႔ ဘယ္ျမိဳ႕ရိုးေရွ႕မွာ မားမားရပ္မလဲ။

ၾကယ္ေလးေရ.......ေတြးမရျခင္းေတြက လက္မႈိင္ခ်ဖို႔မလို ၾကိဳဆိုခ်င္ေနတဲ့ ေန႔စြဲေတြအတြက္ ေနအထြက္မွာ အျပံဳးေတြစက္လက္နဲ႔  တို႕........ေျပးထြက္ၾကပါစို႔ ။